Śladami literatury angielskiej, tropem Robin Hooda - Anglia, jaką poznać warto.

To była podróż śladami jegomościa w kapturze, znanego jako Robin Hood. Legenda o nim trwa tu do dziś, co daje możliwość podróżowania z dreszczykiem emocji, nutą historii, która nie tylko kształtowała ówczesną Anglię, ale ma wpływ na czasy obecne, stając się inspiracją i kanwą dla wielu przedsięwzięć, powieści, bajek i filmów, na których i ja miałam okazje się wychowywać.

Tutejszy świat zachwyca w każdym mijanym obrazie. Zieleń i ilość kwiatów wręcz definiują ten region Anglii. Kamienne domki z barwnymi drzwiami i nisko zawieszonymi sufitami, przywołują obrazy rodem z najlepszych historycznych powieści. W okresie letnim wzrasta ilość samochodów w stylu Cabrio, które przemierzając wąskie, małomiasteczkowe drogi, oplatające zielone pola niczym wstęgi, się stają barwnym i niejedynym akcentem tutejszej społeczności. Bo, to na co zwróciłam uwagę, to spokój, brak pospiechu i niewymuszona życzliwość, zwłaszcza w wydaniu dojrzałej części społeczeństwa.

W autobusach podmiejskich wszyscy mają czas na wsiadanie, wysiadanie, bez pośpiechu, bez parcia na drzwi. Każdy z uśmiechem jest witany przez kierowcę, u którego kupuje bilety. Okoliczne pałacyki i zamki pełne są piknikujących rodzin z rozbrykanymi dziećmi. To prawda, tu maluchy zachowują się bardzo głośno, ale widok rozłożonych kocyków, koszy pełnych smakołyków oraz biesiadujących ludzi w miejscach z wielką historią, robią wrażenie. Nie ma tabliczek „nie deptać trawy” czy „zakaz wyprowadzania psów", bo te mogą wchodzić wszędzie, prosi się, tylko aby były na smyczy.

Na szlaku mazurskich jezior, historycznych dróg - Węgorzewo.

Miasto pełne żeglarzy, tawernianego gwaru, wieczornych biesiad nad jeziorem i wiatru, co w żagle dmie.

Z Mazurami związana jestem od dzieciństwa za sprawą dziadków, którzy tu mieszkali. Przesiedlili się z Wileńszczyzny tuż po II wojnie światowej, jak wielu innych Polaków. Zamieszkali na niewielkiej wsi, wcześniej zamieszkiwanej przez ludność niemiecką, na pasie strefy nadgranicznej. Ich dom stoi do dziś i do dziś pozostaje w rękach dalszej rodziny. Dom charakterystyczny z czerwonej cegły, tuż obok zwalista kamienna obora i do niedawna wielka drewniana stodoła. Sady bogate w owocowe drzewa i krzewy. Rechot żab dobiegał z pobliskiego stawu, pożądanego w okresie letnim wodopoju dla wypasających się krów.

Dziś wieś zdaje się wyludniona, gości głównie turystów podczas wakacji i dłuższych weekendów.

A Węgorzewo, urokliwe miasto w woj. warmińsko-mazurskim pozostaje stałym punktem wakacyjnych podróży wielu osób, głównie ze względu na okolicę: jeziora, keja, coroczne festiwale i festyny, smakowite ryby z pobliskich wód. Życiem wyraźnie tętni w okresie letnim i gości tu nie brakuje, zwłaszcza żeglarzy. Z przyjemnością podąża się uliczkami miasta, zaglądając w stare kąty, których czas nie szczędził, a które przywołują cudowne wspomnienia.

Do majestatycznych perełek miasta z pewnością należy okazały Zamek Krzyżacki z XIV w., który obecnie jest w remoncie i mam nadzieję, wkrótce będzie dostępny dla zwiedzających.